Yess! Eindelijk aangekomen in Hanoi, Vietnam. Dit was een van de landen waar ik heel graag heen wilde.

Vanuit Vientiane, Laos vloog ik samen met Harriet, Brett en Zam met Vietnam Airlines naar Hanoi.

Hanoi is druk. Daar waren we al voor gewaarschuwd maar ik was er wel een beetje aan toe nadat Noord-Thailand en Laos heel relaxed waren.

De straten zijn fotogeniek en het het is helemaal volgebouwd.

En iedereen heeft een scooter. Iedereen. En ze rijden kriskras door elkaar heen zonder enige regels. Als je de straat wilt oversteken is het advies dan ook: gewoon gaan, niet stoppen en niet rennen. Op die manier kan iedereen prima, al toeterend, om je heen scheuren.

In Laos had ik Harriet en Brett al ontmoet.

En met de twee Canadezen Jacob (links) en Zam was ik al samen sinds Thailand. Samen vormden we een fantastische groep.

Brett wilde heel graag zijn huidige tattoo van een koikarper laten opkalafateren door een tattoo artiest gespecialiseerd in Japanse stijl. De man heeft 10 uur non-stop op de pijnbank gelegen maar het resultaat mag er zijn.

Ondertussen hadden Jacob, Zam en ik tijd voor het belangrijkste doel voor Hanoi: op motorenjacht. Dit is ‘m geworden. Net zoals elke reiziger kocht ik een Chinees aftteksel vannde Honda Win 110cc. Het lijkt op een motor maar heeft het vermogen van een flinke scooter.

Op ‘International Women’s Day’ bezochten we geheel toepasselijk het Nationale Vrouwenmuseum en leerden dat de vrouwen in het dagelijkse leven de belangrijkste taken oppakken: koken, landbouwen, kinderen opvoeden. En zodra je dat weet begint het op te vallen dat het heel vaak de vrouwen zijn die bedienen in restaurants, fruit verkopen op straat en aan het zaaien in de rijstvelden.

Eten en drinken

Naast de bekende vietnamese loempia’s (spring rolls) is Pho het nationale ontbijt, lunch en/of diner. Noedels in een bouilonnetje dat de hele dag staat te pruttelen in een grote pan. Ergens op straat of in een tot restaurant omgetoverd woonhuis. Heerlijk!

Deze mevrouw maakt haar Pho midden op straat. Een gasvlammetje houdt de soep warm en we zitten op krukjes van 20cm hoog aan een niet veel hoger tafeltje (zie Brett en Harriet hierboven).

Harriet geniet van de Pho (kosten: 20.000 dong / 90 cent) en de eeuwige grappenmachine Zam.

De Vietnamese Ca Phé vind ik als enige echt heerlijk. Ze serveren het in een filtertje op een kopje. Je moet altijd nog een paar minuten wachten totdat het klaar is met druipen. De witte laag eronder is gecondenseerde melk maar die laat ik er meestal uit.

Eierkoffie is hier ook een ding maar ik ben geen groot fan geworden.

Nieuwe lens

In een vrij uurtje vond ik een winkeltje met vintage cameralenzen. Mijn fotografiehart ging gelijk sneller kloppen en ik werd verliefd op deze handmatige knaller. Nu ben ik een tweedehandsje in perfecte staat rijker om mooie portretten mee te maken.

Reisgenoten

Nog even een cliché: reizen is fantastisch om nieuwe culturen en landen te ontdekken maar de mensen waarmee je dit doet maken het nog toffer.


Goed! Dat was ‘m weer. Hierna ga ik op weg met mijn blitse motor naar de noordelijke heuvels van Vietnam.